Interview nav mijn tentoonstelling in Hotel 'T Lansink . Najaar 2011
Magazine Esta. September 2011
 |
| artikel over het schilderij "niet klagen maar dragen" |
Twentsche Courant Tubantia
dinsdag 4 december 2007
TUBBERGEN - Saskia Griepink exposeert Tubbergs en Amsterdams werk.
Toen Saskia Griepink (1962) na vijftien Amsterdamse jaren terugkeerde naar haar geboortestreek Twente ontdekte ze -opnieuw- het landschap. En ze begon het te schilderen. Het lag voor de hand, vindt ze zelf: ze hoeft alleen maar naar buiten te kijken en het landschap biedt zich aan, want ze vond net buiten Tubbergen een boerderij met genoeg ruimte om er ook een atelier in te richten. Daar geeft ze workshops, en daar maakt ze haar schilderijen. De sloot, die als een lint van licht door het landschap kronkelt naar een rossige avondlucht, het stukje bos, die paar bomen in de mist, het drieluik met de knoestige stammen waar ze een waslijntje aan vast schilderde met een half doorzichtig jurkje eraan. Werk van de laatste jaren, dat ze tot en met 18 januari tentoonstelt in de hal van het Tubbergse gemeentehuis, die onlangs geschikt is gemaakt als expositieruimte. Saskia Griepink kon er als eerste terecht met haar zorgvuldig geschilderde doeken. "Ik houd van de technieken van de fijnschilders, ik ben ook erg lang bezig met een schilderij." Toch verliest ze zich niet in het detail op haar altijd grote doeken. Ze zet haar landschappen en stillevens stevig neer. Niet zelden vergrotingen van de werkelijkheid. Dat geldt met name de schilderijen uit de Amsterdamse tijd. In de ateliers die ze daar had, aanvankelijk in de Bijlmer, later dicht bij het Vondelpark, verzamelde ze de natuur om zich heen, rangschikte het tot stillevens, schilderde het. Een doek met reuzenasperges, een doorgesneden vijg, tientallen malen vergroot. En met een doek van drie bij vijf en halve meter, dat ze in de Westergasfabriek maakte, schilderde ze zich in de kijker als nieuwkomer in Amsterdam. Een Weerselose, die uiteindelijk toch maar liever niet illustraties ging maken voor het reclamebedrijf van haar inmiddels overleden vader, al leek het wel die kant op te gaan toen ze naar de Deva-vakschool ging in Almelo. Later ging ze verder op de kunstacademies van Kampen en Den Haag. kwam zo als 'vrij' kunstenaar in Amsterdam. de stad die blijft trekken: "Ik ga er toch regelmatig heen om cultuur te snuiven."
Maar ze is wel nadrukkelijk terug in Twente. Kijkt naar het licht en naar de lucht. "Die hier altijd iets rossig is, heb je in Amsterdam niet. Typisch, hè?" Of ze raakt geboeid door een knoestige boom. En dat zet ze neer in niet bestaande landschappen, die desondanks Twente ademen.
